Wederopreden (een weekend afzien gelijk de beesten)

Vrijdag 1 mei 2009, Bredene, lft B, 3de
Zaterdag 2 mei 2009, Mol-Wezel, waod C, 2de
Zondag 3 mei 2009, Moerzeke, vwf C, peloton

Zondag namiddag, Moerzeke, 15.04 uur. Mijn bobijntje is af. Het reservoir is leeg. Ik heb net een alles of niets demarrage geplaatst om mee te glippen met vier vluchtelingen richting potentiële overwinning, maar het peloton gunt ons die vrijheid niet en sluit alweer aan. Net zoals daarnet, toen ik samen met de latere winnaar (dik verdiend) een kleine ronde het peloton voor bleef. Met mijn huidige conditie is dit al meer dan ik eigenlijk aankan en ik besluit om de resterende 2 toeren in de buik van de groep te fietsen.

Een dag eerder, Mol-Wezel (wat is het toch heerlijk losrijden in de Kempen). Ook hier zie ik de eerste twee ronden af gelijk de beesten. Dat is ook best voorspelbaar, wanneer je als organisator, de twee groepen laat vertrekken met slechts 30” tijd daartussen. Ei zo na slagen wij er als CD’s in om - door twee ronden op de tabellen te zetten van meer dan 50 km per uur - aan te sluiten bij het jonge geweld van de AB's. Gelukkig voor het goede verloop van de wedstrijd gebeurt dat niet, want duidelijke richtlijnen van wat dan gebeuren moet, zijn er niet.

Meer dan een figurantenrol zit er niet in, en als ik dan al eens overmoedig mee spring voel ik rap dat het mij nog aan kracht ontbreekt om waardig op kop te rijden. Op de koop toe heb ik mijn drinkbus vergeten. De hele wedstrijd lang worstel ik met de vraag of ik die niet heb laten staan op het dak van mijn wagen, of, erger nog, ik mijn auto überhaupt wel heb afgesloten en deze niet met open kofferdeksel heb achter gelaten. Mocht ik er niet rotsvast van overtuigd zijn dat ik deze training na 3 weken inactiviteit wel degelijk nodig heb, ik staakte de wedstrijd. Veel strijdlust is er dus niet aanwezig wanneer ik besluit toch mee te doen in de massasprint voor een ereplaats. Vooral de lange, brede aankomstlijn, waar ik niet moet wriemelen om vooraan te geraken, geeft de doorslag. Het is heerlijk lange harde sprint, waarbij we met tweeën lichtjes afgescheiden over de aankomst lijn rijden. Het verschil tussen mij een mijn opponent is slechts een paar centimeters. Wanneer wij beiden hijgend uitbollen, steekt die heel zelfvoldaan de armen in de lucht. Pas dan valt mijn euro. Wij hadden verdomme gesprint voor de eerste plaats!!! Ik wist dat er een man of vier, vijf in geslaagd was om halfweg wedstrijd het hazenpad te kiezen, maar wist ik veel dat dit allen D-renners waren. Ik mocht hier nooit hebben verloren. Iedereen die al eens op een koersfiets heeft gezeten weet dat er een hemelsbreed verschil is tussen een sprint voor de eerste plaats of een sprint voor pakweg de vijfde plaats. De motivatie waarmee je aanzet voor de overwinning is zo scherp dat je enkel al door je mentale kracht 2 kilometer per uur sneller sprint.

Wanneer ik later op de avond de foto’s bekijk van Karel Andries – die een mooie weergave geven van de sprint - ben ik nog meer ontgoocheld. Daarop is niet echt op te maken is wie er eerst de finish overschrijdt. Komt daar nog bij dat André, de technicus, er niet in slaagde om de beelden te reproduceren van de camera op de aankomstlijn. Balen.

Op vrijdag we zijn te gast in Bredene, bij de LFT. Communie foto kiekjes maken aan zee combineren met een namiddagje koersen. Het nuttige aan het aangename paren, heet dat. Veel jongens van de OVWF aanwezig. Ook zij weten wat vlammen is. Tegen mijn principes in heb ik besloten tijdens het verlengde weekend de conditie aan te scherpen door drie wedstrijden na elkaar te rijden.

De eerste van de drie koersen, hier in Bredene, zou in principe de gemakkelijkste moeten zijn, want de benen zijn nog fris. Dat valt flink tegen. Veel wind, wat zou je willen aan zee, dus is het “kantjes af rijden” geblazen. Kent u de Kathleen-Van-Den-Brempt-fietspositie? Fiets goed rechthouden, tegen hoge snelheid op een millimeter van de boord van de weg het wiel van je voorganger trachten te houden. Om toch enigszins in te schatten waar je rijdt, houd je het kopje zo scheef mogelijk ten opzicht van je lijf. Is er veel wind en kan je het met een paar hardrijders op een akkoordje gooien? Doe dan het volgend: zoek op het parcours een weg waar de wind hard schuin op de kop blaast. Kies de breedte van de baan uit in functie van de hoeveelheid renners waarmee je de rest van de koers vooraan wenst te blijven fietsen. Vorm met een paar straffe coureurs een waaier, geef vol gas en draai in de waaier goed rond. Degenen die niet in de waaier zitten hebben pech, rijden quasi vol in de wind en mogen Kathleen-Van-Den-Brempt’ten zoveel ze willen, lossen zullen ze.

À propos, alles blijft samen, ik word derde in de sprint.

Relaas sprint Mol-Wezel










Zeg nu zelf: lijkt het niet een beetje alsof ik win?


Foto's Moerzeke (met dank aan Dirk Van Bellegem)


Peloton op sleeptouw


Met vier man weg


Met latere winnaar op stap