Renners graven eigen graf

Een paar jaren geleden was ik op een of andere koers eens in gesprek geraakt met de voorzitter van een ter ziele gegane bond waarvan ik mij de naam niet meer herinner. De modus operandi van deze bond situeerde zich op de grens van Limburg met Wallonië. Op de vraag naar de oorzaak van het faillissement antwoordde de man mij dat er geen interesse meer was van de organiserende cafés omdat voor hen het sop de kool niet meer waard was. Benevens tappen, kan een cafébaas namelijk ook goed rekenen. Renners bleven niet meer plakken, de cafébazen verdienden er niets meer aan, behalve veel last, en zegden hun toezegging voor het volgende jaar op.

Twee weken terug was ik na de koers in Wieze als één van de eersten in het café waar de prijsuitreiking plaatsvond en installeerde ik mij in gezelschap van een ferme Trappist achter het tafeltje van de officials. Het kan zijn dat ik van tegenwoordig traag drink, feit was alleszins dat nog voor mijn glas leeg was, alle renners van de reeksen A, B, C en D waren gepasseerd, en dat er in het belendende cafézaaltje waar de uitreiking plaats vond nog héél veel plaats was en dat de verweesde cafébaas er met zijn werkloze garcons gerust een spelletje kon kaarten.

Vandaar mijn oproep:

Beste renners, wanneer jullie zich gaan inschrijven en/of om jullie prijs gaan, is het toch niet zó moeilijk om tenminste één consumptie te nuttigen. Ik weet dat jullie allen semiprofessionals zijn, dat het crisis is en dat den drank niet goedkoop is, maar is het jullie nog niet opgevallen dat er – vergelijking met een paar jaren terug – heel wat minder koersen worden georganiseerd? Ik krijg het met moeite uit mijn toetsenbord, maar: drink desnoods een colaatje!

Beste organisatoren, schaf het vaste rugnummer terug af, dan hebben de renners die geen prijs hebben geen andere keus dan het café binnen te komen, en wie weet, voelen zij zich dan moreel wel verplicht iets te drinken.