Verandering van spijs doet eten. Daarom zal ik dit jaar wat meer gaan koersen bij onze Waalse vrienden van de Amical Cycliste du Hainaut 2000. Een kennismaking met een nieuwe wielerbond, dat is zoals met de meeste nieuwe ontmoetingen, dat klikt onmiddellijk of dat botst. Vorig jaar was dat, eerst schuchter, maar daarna was het liefde op het eerste gezicht: de parcours zijn mooi, de wegen breed en verkeersluw, de mensen zijn er gezellig en gemoedelijk en het ligt allemaal slechts op een uurtje rijden van Gent. (Bij gelegenheid zal ik eens een SWOT analyse maken van de verschillende bonden waar ik al heb gereden. Een SWOT analyse is niets meer dan een marketing buzz woordje om “eens een klapken te doen” over een bepaald onderwerp. Later meer).
Zaterdag jongstleden was het verzamelen geblazen in Callenelle, een piepklein dorpje bij het piepklein stadje Peruwelz, ten huize van “Mamy”, een lokale cafébazin die zeven koersen organiseert per jaar en daar zelfs de lokale pers mee haalt. Redelijk wat wind en halfweg de koers met een man of 15 voorop geraakt, waarvan er op 2 ronden van het einde nog 7 of 8 overbleven (waaronder Mark Borghgraef en Ivan Wulffaert, die ook waren afgezakt naar hier). In de sprint van dit uitgedunde kopgroepje werd ik tweede, nadat ik eerst professioneel was opzij gezet door Christophe Briau, die op die manier de weg vrijmaakte voor Jos Devidst. En ik ben er zelf niet boos om, dergelijke spontane solidariteit, zelfs over ploeggrenzen heen, gebeurt nu eenmaal in elke bond wanneer het wekelijkse onderonsje van de autochtone renners vergald dreigt te worden door een nobele onbekende uit Gontrode.
Links: Mark Borghgraef, Ik, ?, Josepgh Devidts (trui kampioen van België)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten