[Bart De Schampheleire is een gerenommeerd freelance journalist die schrijft voor onder andere Grinta, Wielerrevue, Fiets, en Motoren en toerisme. Hij ruilde zijn passie voor de fiets een paar jaar geleden in voor een passie voor de moto]
Damme Duo Classics, editie 2008
Arie De Moor is een eerlijk man, maar die eerlijkheid is soms hard om dragen voor zijn medemens. Vrijdagmiddag, rond een uur of twee. Arie De Moor aan de lijn. ,,Ik heb al half België gebeld op zoek naar een ploegmaat voor een koppeltijdrit morgen in Damme. Mijn vaste ploegmaat heeft afgezegd en nu zoek ik iemand anders. Geen conditie? Het is maar twaalf kilometer, dat kan geen probleem zijn voor jou.’’ Dat hij mij pas belt nadat hij al half België heeft gevraagd maakt twee dingen duidelijk. 1) Iedereen weet inmiddels dat ik totaal uit conditie ben en dus geen goede maat ben om een koppeltijdrit mee te rijden. Dat wist ik zelf ook al, maar Arie maakt dat nu pijnlijk duidelijk. 2) Dat half België geen zin heeft om met Arie De Moor twaalf kilometer tegen de klok te rijden zegt zeer veel over de snelheid waarmee Arie fietst. Soit, ik heb voor het weekend nog maar één stommiteit gepland (een uithoudings motorcross van vier uur in de Ardennen op zondag) en mijn zaterdag is nog vrij, daar kan dus nog een stommiteit bij.
En wat voor één. Zonder conditie 11,2 kilometer in het wiel hangen bij iemand die wekelijks koerst is je reinste zelfmoord. Na amper vijfhonderd meter zie ik al 49,7 kilometer per uur op het schermpje van mijn fietscomputer staan, voor de rest van de rit kijk ik er niet meer naar. Hebt u trouwens al opgemerkt dat ik achthonderd meter op kop heb gereden in deze tijdrit? Twee keer was het de bedoeling, al zakte het tempo met mij op kop zodanig snel dat Arie ogenblikkelijk en volledig terecht weer de leiding nam. Dat Arie met veel verve de laatste bocht compleet miste omdat hij de fotografe van heel dichtbij wou gaan bekijken gaf mij wel lekker de mogelijkheid om als eerste over de finish te komen en het publiek op die manier de indruk te geven dat ik ook mijn deel van het kopwerk had gedaan. Héhé, lekker niet. Tot laat ’s avonds brandden mijn longen en aan het gevoel van geschoren benen moet ik twee dagen na de tijdrit nog altijd wennen. Heeft u trouwens een idee hoe ze je op een motorcross bekijken als je je aan je bestelwagen omkleedt en twee melkwitte, HAARLOZE benen te voorschijn tovert? Ook het motorcross was trouwens een calvarietocht zodat ik er nu als een hoopje uitgebluste sportieve ellende bij zit.
Toch zijn er vier lichtpunten in mijn bestaan. 1) Omdat ik dit stukje bij mekaar pen kan Arie niks anders dan zijn blog terug opstarten. 2) Ik heb dit weekend weer het zalige gevoel van sportieve pijn mogen ervaren en ben van plan om me daar zo snel mogelijk weer aan over te geven. 3) Volgend jaar doe ik weer mee aan de koppeltijdrit in Damme. Beter getraind en sneller dan ooit tevoren. 4) Vermoedelijk in 2032 wint Adriaan De Moor de Tour de France. Dan is het broekventje van nu een jaar of 28 en dus op zijn sterkst om zijn grote kinderdroom te verwezenlijken. Ik zal supporteren en de blog van zijn pa zal massa’s fans lokken. De toekomst ziet er goed uit.
Bart De Schampheleire
Geen opmerkingen:
Een reactie posten