Dedzju, dedzju (x100) toch ! !

Vlezenbeek, VWF C, 20 mei om 14.30 uur

Gisteren op de valreep naast de eerste overwinning gegrepen bij de VWF categorie C.

Nochtans zag het er heel lang heel goed uit. In voorlaatste ronde waren ik en Danny De Backer er namelijk vanonder gemuisd op één van de twee hellingen in het parcours. Met in ons zog één of andere Waal. Duidelijk partijgenoot van Elio, want op ons vriendelijk verzoek om ook eens aan de kop te rijden volgde steeds een besliste ‘non!’ en een gewauwel waar ik “pas sprinter” meende uit te verstaan.

Het was vlug duidelijk dat Danny de beste benen had van ons gedrieën. Ik reed voor wat ik waard was maar alles draaide vierkant: de spieren deden pijn, mijn maag was niet ok (teveel gegeten) en ik was gekleed alsof de permafrost ieder ogenblik in Sint-Pieters-Leeuw zijn wederintrede zou doen. Met die klimaatswijzigingen weet je nooit. Toch dacht ik dat we het zouden halen.

[In volle inspanning is het niet makkelijk om in te schatten wat je voorsprong op achtervolgers bedraagt, achteromkijken is namelijk uit den boze, wegens té gevaarlijk om tegen het wiel van je voorganger te rijden. Bochten bieden de beste mogelijkheid om ‘ns vlug links of rechts te piepen zonder medevluchters of ontsnappingspoging in gevaar te brengen]

Op een halve ronde van het einde werden wij echter terug opgeslokt door het ganse peloton of althans wat daar nog van overbleef. Als vluchter mag je het in normale omstandigheden dan wel schudden om nog mee te dingen naar de overwinning. Verbazingwekkend genoeg kon ik mij echter nog redelijk handhaven in de eerste gelederen van het peloton, dat waarschijnlijk zelf ook nog wat moest recupereren van de inspanning om ons in te lopen.

Relaas van de laatste rechte lijn:
Aankomst bergop. Ik zit rond de tiende positie. “Meesprinten voor een ereplaats”, aan meer denk ik niet. Mick Van Poelvoorde komt als eerste uit het pak. Veel te vroeg. Ik remonteer hem gemakkelijk. Steilste stuk. Ik passeer de eerste coureur van de koers. De meet is 30 meter verder. “Ik ga hier winnen”, ijlt het door mijn hoofd. Ik kan het met moeite geloven. “Onmogelijk toch, dat kan niet, ik heb mij daarnet toch kapot gereden in de vlucht met ons gedrieën? Zou ik de handen in de lucht steken?" Ik val stil, wat bergop nog vijf keer vlugger gaat dan op het plat, de inertiewet, weet je wel. Links zoeft er mij een renner voorbij, ik kijk verbouwereerd op, wil nog reageren, maar de witte lijn onder mij maakt daar ongenaakbaar een eind aan.

Ik kon en mocht hier nooit hebben verloren.

Parcours: schitterend!! Op het hoogste punt van Sint-Pieters-Leeuw bevindt zich een rotonde. Het parcours van 10 km vormde een lus in een achtvorm met deze rotonde als knoopunt en aankomst. Tweemaal per ronde moets er dus worden “geklommen” naar het rond punt toe. Brede 2-vaksbanen, op elk kruispunt politie aanwezig. A-label organisatie!

Uitslag: 2de

Weer: vertrokken in de regen, naar het einde van de wedstrijd toe droog.